گفتنی‌ها ـ علیرضا مجاهدنیا

در دوران‌های حکومت‌های دیکتاتوری در هر کشوری که باشد دیکتاتورها جنایت می‌کنند. به همین دلیل هم هست که به آنها دیکتاتور گفته می‌شود. به خاطر جنایتی که می‌کنند و نوع حکومتی که با جنایت همراه است.

اما جنایت واقعا چیست؟ آیا بدترین جنایت‌ها کشتار انسان‌هاست؟ در واقع از بین استعداد انسانی است در جامعه؟ این یک چیز مقدس در تمامی جوامع است و باید از آن حفاظت شود.  یک جنایت دیگر هم هست که دیکتاتورها مرتکب می‌شوند، مشخصا دیکتاتوری آخوندی در ایران. یک جنایت دیگر جنایت مداوم است. جنایتی که از لحظه ارتکاب در یک نقطه تمام نمی‌شود، مثل قتل و کشتن. بلکه ادامه دارد. این جنایتی است که بعد از قتل و کشتار بر بازماندگان آنها روا داشته می‌شود. آنهایی که عزیزان خود را از دست داده‌اند. خانواده‌ها، پدرها و مادرها آن داغی که بر دل آنها می‌ماند همان جنایت ادامه‌دار است. 

متاسفانه در چهار دهه حکومت آخوندی از این نوع جنایت هم بسیار بوده است. داستان‌هایی که کسی تا به حال آنها را نشنیده است در رابطه با خانواده‌هایی که چه تعداد از عزیزانشان را از دست داده‌اند. پدران و مادرانی که چه داغ‌هایی را تحمل کرده‌اند.

گفتنی‌ها ـ علیرضا مجاهدنیا ـ قسمت دوم