حقوقدانان و شخصیتهای برجسته فرانسوی: روابط ما با رژیم ایران باید به توقف اعدام در ایران مشروط شود
حقوقدانان و شخصیتهای برجسته فرانسوی مدافع حقوق بشر
مقاله مشترک در روزنامه‌های لیبراسیون، اومانیته و سایت لیگ حقوق‌بشر فرانسه
روابط ما با رژیم ایران
باید به توقف اعدام در ایران مشروط شود
دومینیک آتیاس رئیس شورای اداری بنیاد وکلای اروپایی
رئیس پیشین کانون وکلای اروپا با بیش از یک میلیون عضو
پاتریک بودوئن رئیس افتخاری لیگ حقوق‌بشر فرانسه
و رئیس افتخاری فدراسیون بین‌المللی برای حقوق‌بشر
ویلیام بوردون وکیل برجستهٔ فرانسوی، رئیس مؤسس انجمن شرپا
ژان فرانسوا لوگاره رئیس بنیاد مطالعات خاورمیانه (فمو)
ژان پیر مینیار وکیل و نویسنده مقالات
و ژیلبر میتران رئیس فرانس‌لیبرته (بنیاد دانیل میتران)
لیبراسیون
در حالی که سه زندانی سیاسی به‌تازگی توسط آخوندها
به مجازات اعدام محکوم شده‌اند گروهی از وکلا و رؤسای بنیادها
نسبت به عدم واکنش فرانسه هشدار می‌دهند
یک خبر میخکوب‌کننده:
۳حکم اعدام توسط آخوندها برای سه زندانی سیاسی
بهروز احسانی، مهدی حسنی و جواد وفایی صادر شد
جنبش معروف به سه‌شنبه‌های نه به اعدام
در حال رشد است
در زندانها و دیوارهای شهر
شعار «زن، زندگی، آزادی»
به «زن، مقاومت، آزادی»
تکامل یافته است
رسانه‌ها و دولتها در غرب و همه‌جای دنیا موظفند
احکام اعدام محمد جواد وفایی، مهدی حسنی و بهروز احسانی را
که به‌دلیل مشارکت در قیام و عضویت در سازمان مجاهدین
دستگیر شده‌اند نادیده نگیرند
قضاییهٔ آخوندها با محاکمه ۷ مبارز دیگر
متهم به عضویت در کانون‌های شورشی به جنایات خود ادامه می‌دهد
آنها نیز در خطر مرگ هستند
ما باید تمام توان خود را برای جلوگیری از این اعدامها بسیج کنیم
و نشان بدهیم که از شریک‌شدن در رنجی
که بر مردم ایران تحمیل شده است خودداری می‌کنیم
سکوت ما و برقراری روابط دیپلماتیک با رژیم اعدامها
با چشم‌بستن بر این فاجعه در ایران
خیانت به اصول جمهوری‌خواهی ما
و در تضاد با تعهدات بین‌المللی ما برای حقوق‌بشر است
لیبراسیون - مقالهٔ مشترک حقوقدانان برجستهٔ فرانسوی
سه نفر دیگر در ایران به اعدام محکوم شدند: فرانسه باید سکوت خود را بشکند
«یک خبر میخکوب‌کننده: سه حکم اعدام توسط آخوندها.
سه زندانی سیاسی بهروز احسانی، مهدی حسنی و جواد وفایی.
در رسانه‌های ما هیچ اشاره به آن نشده است.
آیا نسبت به اتفاقات وحشتناکی که در پیرامون ما می‌گذرد بی‌تفاوت شده‌ایم؟
آیا در برابر این همه جنایت که در برابر چشمان ما آشکار می‌شود، ناتوان شده‌ایم؟
یا آن‌قدر غرق در نگرانیهای خود هستیم که نسبت به سرنوشت سایر ملل بی‌تفاوت باشیم؟
دنیای ما، به‌طرز متناقضی، در زمانی که سایبرنتیک ما را به هم نزدیک‌تر می‌کند، در حال بسته شدن است. با این حال، سرنوشت ما به هم مرتبط است. آیا پیشاپیش فراموش کرده‌ایم که مردم ایران در قیام ۱۴۰۱ پس از مرگ غم‌انگیز ژینا مهسا امینی چقدر ما را حیرت‌زده کردند؟ تعداد زیاد کشته‌ها به‌همین‌جا ختم نشد: ۷۵۰ جوان و کودک به‌دلیل تظاهرات در خیابان‌ها کشته شدند. از آن زمان، اعدامها در بی‌تفاوتی تقریباً همدستانه رسانه‌ها و دولتهای ما چند برابر شده است.
در مواجهه با این همه وحشت، ما ناامید می‌شویم. در مواجهه با این همه ظلم، احساس درماندگی می‌کنیم. شاید ما معتقد بودیم که قیام ناتمام ۱۴۰۱ که به خون کشیده شد و آخوندها را سرنگون نکرد، بی‌علاقگی ما را توجیه می‌کند. اما مردم ایران به خود اجازه ندادند که مرعوب شوند.
هر سه‌شنبه، زندانیان در ایران برای پایان دادن به اعدامها اعتصاب غذا می‌کنند. این جنبش معروف به سه‌شنبه‌های نه به اعدام در حال رشد است.
کما این‌که در زندانها و دیوارهای شهر شعار «زن، زندگی، آزادی» به «زن، مقاومت، آزادی» تکامل یافته است.
پیامی که این ایرانیان شجاع به ما می‌دهند واضح است: برای رسیدن به زندگی و آزادی، زنان باید مسیر خود را از طریق مقاومت و با حمایت مردانی ترسیم کنند که علیه ستم آخوندها قیام می‌کنند.
در حالی که پزشکیان رئیس‌جمهور آخوندها، به مقر سازمان ملل در نیویورک رفت و با رئیس‌جمهور فرانسه هم گفتگو کرد، این زندانیان فریب نمی‌خورند و هر سه‌شنبه فریاد می‌زنند: «اصلاح‌طلب، اصول‌گرا، دیگه تمومه ماجرا». پیامی نیز خطاب به ما می‌دهند: فریب این بازی را که توسط تاریک‌اندیشان حاکم بر ایران سازماندهی شده نخوریم.
از زمان روی کار آمدن پزشکیان به‌اصطلاح «معتدل»، دست‌کم ۲۵۵ نفر اعدام شده‌اند. جنایات این رژیم برای مدت طولانی بدون مجازات باقی مانده است. آخرین گزارش سازمان ملل متحد، به‌تاریخ ژوئیه ۲۰۲۴ و ارائه شده توسط پروفسور جاوید رحمان، گزارشگر ویژه پیشین در مورد وضعیت حقوق‌بشر در ایران، دهه‌ها «جنایت سبعانه» را محکوم می‌کند: جنایات علیه بشریت، نسل‌کشی، اعدام‌های فراقضایی، خودسرانه و فراقانونی هزاران مخالف سیاسی زندانی.
نویسنده گزارش از کشورها می‌خواهد صلاحیت جهانی و فراکشوری خود را در مورد جنایاتی که در ایران بر اساس قوانین بین‌المللی، به‌ویژه طی دهه ۱۳۶۰ (بین سال‌های ۱۳۶۰ و ۱۳۶۷) صورت گرفته، اعمال کنند. بر اساس این گزارش، شواهد بسیاری وجود دارد که نشان می‌دهد قتل‌عام، شکنجه و سایر اعمال غیرانسانی انجام شده علیه مخالفان به‌ویژه اعضای سازمان مجاهدین با نیت نسل‌کشی انجام شده است.
این جنایات بدون مجازات ادامه دارد. رسانه‌ها و دولتها در غرب و همه‌جای دنیا موظفند احکام اعدام محمد جواد وفایی ۲۹ ساله قهرمان بوکس، مهدی حسنی ۴۸ ساله و بهروز احسانی ۶۹ساله بازداشت شده به‌دلیل مشارکت در قیام و عضویت آنها در سازمان مجاهدین خلق ایران که رژیم آنها را «مرتد» یا «منافق» می‌نامد، نادیده نگیرند. قضاییه آخوندها با محاکمه ۷ مبارز دیگر متهم به عضویت در کانون‌های شورشی به جنایات خود ادامه می‌دهد. آنها نیز در خطر مرگ هستند.
ما باید تمام توان خود را برای جلوگیری از این اعدامها بسیج کنیم و نشان بدهیم که از شریک‌شدن در رنجی که بر مردم ایران تحمیل شده است خودداری می‌کنیم. از طریق این احکام اعدام، فاشیسم مذهبی حاکم بر ایران با خفه‌کردن خشم مردم و اعتراضات اجتماعی ناامیدانه به‌دنبال ایجاد جو رعب و وحشت برای جلوگیری از قیام بعدی است که عمیقاً از آن می‌ترسد.
سکوت ما و هم‌چنین برقراری روابط دیپلماتیک با رژیم اعدامها، با چشم‌بستن بر این فاجعه در ایران، خیانت به اصول جمهوری‌خواهی ما و در تضاد با تعهدات بین‌المللی‌مان برای حقوق‌بشر است. این روابط باید به توقف اعدام در ایران مشروط شود.
امضا کنندگان:
دومینیک آتیاس رئیس شورای اداری بنیاد وکلای اروپایی
پاتریک بودوئن حقوقدان و رئیس افتخاری لیگ حقوق‌بشر فرانسه و فدراسیون بین‌المللی لیگ‌های حقوق بشر
وکیل ویلیام بوردون رئیس مؤسس انجمن شرپا
ژان فرانسوا لوگاره رئیس بنیاد مطالعات خاورمیانه (فمو)
ژان پیر مینیار وکیل و نویسنده مقالات
ژیلبر میتران رئیس بنیاد دانیل میتران فرانس‌لیبرته