معنای سیاسی و چرایی گسترش اعدام‌ها در کشورمان
گفتگو با مسعود امیر پناهی
بر اساس اطلاعیه شورای ملی مقاومت ایران دژخیمان خامنه‌ای روز چهارشنبه ۲۸ آذر ۹زندانی شامل حسن یوسفی، مجید جمشیدی، سهراب احمدی‌پور، عبدالباری پکوهی، فرزاد نوروزی و راستگویی کندلج در زندان قزلحصار، محمد شمس ۳۶ساله در همدان و جمال نبوره و رحیم برین را در مهاباد روانه چوبه‌های دار کردند. رحیم برین به‌خاطر هلاکت یک مأمور حکومتی اعدام گردید.
دوشنبه ۲۶ آذر بهزاد سیدی بوکانی در میاندوآب اعدام شد و یکشنبه ۲۵ آذر در یک جنایت سبعانه دست کم ۱۸زندانی از جمله یک زن توسط دژخیمان خامنه‌ای حلق‌آویز شدند که اعدام ۱۱ تن از آنان در اطلاعیه قبلی اعلام شد. علاوه بر آنها کریم اسلامی و نجف رحمانی در یزد، حمزه میرزاپور در گرگان، قربان راضی و محمد کسرایی در تبریز، علی مراد دهقانی در نهاوند و هادی ملاکاظمی در سمنان اعدام شدند.
به این ترتیب آمار قربانیان ماشین کشتار رژیم در دوره پزشکیان از مرداد ماه دست کم به ۶۳۸تن بالغ می‌شود که شامل ۲۲زن می‌باشد.
در این قسمت از برنامه می‌خواهیم ببینیم که معنای سیاسی این میزان اعدام چیست؟ رژیم خودش مدعی است که این اعدام‌ها سیاسی نیست. آیا این ابزاری برای ارعاب جامعه توانسته آن هدفی را که رژیم می‌خواهد تامین کند؟