مسکن فراتر از رویا
مسکن یکی از نیاز‌های پایه‌یی بشر است، اما در کشورمان صاحب خانه شدن از رؤیا هم فراتر رفته است، میانگین قیمت هر متر مربع مسکن در تهران نزدیک به ۹۰ میلیون تومان رسیده است، اگر یک کارگر ۸ ماه دستمزد کاملش را خرج نکند می‌تواند یک متر مربع خانه بخرد یعنی برای تهیه یک مسکن ۶۰ متری یک کارگر باید ۴۰ سال کار کند و تمام دستمزدش را پس‌انداز کند، البته به‌شرطی که تورم مسکن در عدد امروز باقی بماند.
از سال ۹۶ تا امروز قیمت مسکن در تهران از ۵.۵ میلیون تومان در هر متر مربع به نزدیک ۹۰ میلیون تومان رسیده یعنی ۱۶.۴ برابر شده است.
مرکز پژوهش‌های مجلس رژیم در گزارشی اعلام کرد: «بیش از نیمی از خانوارهای ایرانی در بدمسکنی به سر می‌برند؛ بدمسکنی در اوایل دهه۹۰ معادل ۳۳ درصد بوده اما در پایان این دهه به ۵۵ درصد رسیده است. نرخ بدمسکنی ۵۵ درصدی رکورد زده و تاکنون سابقه نداشته است. دستیابی به مسکن برای کارگران و دیگر اقشار ضعیف رویای دست‌نیافتنی شده است».
به همین دلیل پدیده‌هایی مانند پارک‌خوابی، ماشین‌خوابی، اتوبوس خوابی، پشت‌بام خوابی، کارتن خوابی و نظایر آن در کشورمان رواج پیدا کرده است.
زمان انتظار برای خانه‌دار شدن مزدبگیران به ۱۰۰ سال و حتی بالاتر رسیده است.
روزنامهٔ حکومتی ستاره صبح در این زمینه نوشت: «در سال‌های اخیر هیچ‌کدام از مؤلفه‌های مسکن تقویت نشده‌اند؛ به‌عنوان مثال جمع دستمزد و حق مسکن بالای ۵۰۰ سال کفاف خرید یک واحد مسکونی ۷۵ متری را نمی‌دهد».
داده‌های منتشر شده در نامبئو ایران تحت حاکمیت آخوند در سختی خرید مسکن از بین ۱۰۵ کشور رتبه ۱۲ را دارد یعنی جزو کشور‌هایی است که خرید مسکن در آنها بسیار سخت است، اما عربستان سعودی در این لیست رتبه ۱۰۴ را دارد و شهروندان عربستان با پس‌انداز کامل درآمد خود، توانایی خانه‌دار شدن بعد از سه سال را خواهند داشت. بنابراین ایران در شاخص نسبت قیمت مسکن به درآمد ۹۲ پله با عربستان فاصله دارد.
بیشترین هزینه در ساخت مسکن، تهیه زمین است، در تهران از سال ۱۳۷۰ تا ۱۴۰۲، زمین با رشد ۳۴۴۷ برابری از ۳۵هزار تومان به ۱۲۱ میلیون تومان در هر متر مربع رسیده است. معنای این عدد این است که تورم زمین بیشترین تورم بوده و همواره از تورم عمومی پیشی گرفته است.
اما ببینیم این زمین دست چه کسی است؟ آمارها می‌گوید سازمان ملی زمین و مسکن وابسته به وزارت راه و شهرسازی، یک میلیون و ۸۱۴ هزار هکتار زمین در محدوده و حریم شهرها تملک کرده است. این میزان زمین معادل ۲۹.۵ برابر مساحت ۶۱۵ کیلومتری شهر تهران است.
روزنامهٔ حکومتی فرهیختگان در این زمینه می‌نویسد، حسابی سرانگشتی نشان می‌دهد که با عرضه کمتر از ۶درصد اراضی تحت تملک وزارت راه می‌توان ۱۰میلیون خانوار را صاحب خانه‌های ۱۰۰متری کرد و پرونده ناترازی ۷میلیونی مسکن را یکبار برای همیشه بست.
بنابراین وزارتخانه‌یی که اسمش وزارت مسکن و شهرسازی است، خودش بخش عمده زمینهای مسکونی را بالا کشیده و احتکار کرده است،
روزنامه حکومتی اعتماد از قول خشایار باقرپور، مدیرعامل اتحادیه تعاونی‌های عمرانی نوشت: «به ازای ۲۷ میلیون خانواری که در کشور وجود دارد بیش از۳۰ میلیون واحد مسکونی وجود دارد، اما با این وجود حدود ۷ میلیون از جمعیت کشور مستاجر هستند و ۵ میلیون نفر هم فاقد مسکن هستند».
این عدد به این معناست که ۴۵ درصد مردم ایران صاحب مسکن نیستند. از طرفی بیش از ۲.۵ میلیون مسکن خالی در کشور وجود دارد که یا در تیول بانکهاست و یا سایر نهادهای رژیم و مهره‌های آن.
مهمترین عامل گرانی مسکن بانک‌های رژیم هستند بخش زیادی از کارشان خرید و نگهداری املاک است، مطابق گزارشهای رسمی، بانکها حدود ۳۷ میلیون مترمربع زمین و املاک در اختیار دارند.
بنابراین عامل گرانی مسکن خود رژیم است و نهادهای اصلی رژیم که باید ساخت مسکن برای مردم را سهل کنند، خودشان هیولای مسکن‌خوار هستند و زندگی مردم را می‌بلعند. البته همه می‌دانند که چنگ‌اندازی سپاه پاسداران و بیت خامنه‌ای بر بانکها و پروژه‌های مسکن عامل اصلی احتکار و گرانی مسکن و زمین هستند.
بنابراین همانند هر معضلی عامل و ریشه گرانی رژیم آخوندی است و لاغیر و تا این رژیم سرکار است در بر پاشنه گرانی‌های هر چه بیشتر می‌چرخد.