بررسی اعتراضات گسترده کارگران برای احقاق پایه‌ای‌ترین حقوقشان
گفتگو با رضا قهرمانی
در آستانه روز جهانی کارگر هستیم و میخواهیم نگاهی داشته باشیم به اعتراضات کارگران در یکسالی که گذشت. سمت و سوی این اعتراضات، خواسته‌های آنها و اینکه بالاخره آیا زندگی کارگران سمت وسوی بهتری میگیرد یا نه؟ و نهایتا راه کار چیست؟
چیزی که تقریبا هر روز در ایران شاهدش هستیم اعتراضات کارگران هست. سال گذشته این اعتراضات به چه صورت بود و خواسته‌های کارگران در این اعتراضات چی بوده است؟
واقعیت اینه که کارگران ایران در این یک سال در شرایط بسیار سخت معیشتی قرار داشتند و در اعتراض به وضعیت سختی که در آن قرار داشتند، البته رژیم تمامی خبرهای اعتراضی کارگران رو سانسور میکنه اما مقاومت ایران تا اونجا که تونسته عکس و فیلم از این تجمعات جمع آوری کنه این بوده که دست به بیش از ۹۱۸ مورد تجمع و اعتصاب زدند.
این اعتراضات در سراسر کشور و در صنایع مختلف شکل گرفت که برخی از آنها رو ذکر می‌کنم:
کارگران پالایشگاه‌ها و پتروشیمی‌ها در بیش از ۵۰ شرکت، پیمانکاری و مجتمع دست به اعتصاب و اعتراض زدن
کارگران و نفتگران هم در بیش از ۷۰ میدان، پایانه، سایت و سکوهای نفتی اعتراض‌ها و اعتصاب‌هاشون رو پیش بردن
کارگران صنایع ذوب‌آهن، فولاد، روی، مس و منیزیم دستکم در ۲۱ شرکت حرکت‌های اعتراضی و اعتصاب داشتن.
کارگران زحمتکش در شهرداری‌ها هم در بیش از ۲۰ شهر نسبت به سیاست‌های چپاولگرانه‌ی حکومت آخوندی اعتصاب و اعتراض خودشون رو برگزار کردن.
کارگران در قریب به ۱۰ معدن هم نسبت به سیاست‌های ضدانسانی، چپاولگرانه و ناایمنی که جان معدنچیان رو به‌خطر می‌اندازه اعتراض و اعتصاب داشتن.
همچنین شاهد برگزاری اعتصاب‌ها و اعتراض‌ها توسط کارگران در صنعت سیمان، مناطق صنعتی، کارگران فصلی، کارگران بخش‌های دولتی مثل آبفا در شهرهای مختلف بودیم. فهرستی طولانی که عدد اعتصاب و اعتراض کارگران در سال ۱۴۰۳ رو به بیش از ۹۱۸ مورد رسوند.
محور اصلی اعتراضات شامل موارد زیر بود:
- عدم پرداخت حقوق، حق بیمه و مزایای قانونی
- تقاضا برای تبدیل وضعیت استخدامی و حذف شرکت‌های پیمانکاری
- نبود امنیت شغلی و اخراج‌های گسترده
- اعتراض به خصوصی‌سازی کارخانه‌ها و تعطیلی واحدهای تولیدی
- شرایط کاری بسیار سخت و ناایمن، به‌ویژه در معادن
- خواست اجرای کامل و بدون تبعیض طرح طبقه‌بندی مشاغل
- درخواست تغییر شیفت‌های کاری به صورت ۱۴ روز کار و ۱۴ روز استراحت (به خصوص در صنعت نفت)
در واقع باید گفت این اعتراض‌ها فریاد کارگرانی بود که ماه‌ها بدون حقوق زندگی کردند، در سرمای جانسوز یا گرمای سوزان، با دست‌های پینه‌بسته، امید را در دل فرزندانشان زنده نگه داشتند. آنان که صدای‌شان در لابه‌لای اخبار سانسورشده گم شد، کسانی بودند که با شعار «تا حق خود نگیریم از پا نمی‌نشینیم» به میدان آمدند تا بگویند دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند.