آیا دستمزد کارگران ایران منطبق بر حداقل‌های بین‌المللی است؟
گفتگو با حسین میرداماد
نظام ضدکارگری حاکم بر ایران مدعی است که دستمزد کارگران را در سال ۱۴۰۴ افزایش داده است ولی واقعیت این است که به‌دلیل تورم افسارگسیخته و عقب‌ماندگی‌های مزدی پیشین، هیچ بهبودی در وضعیت کارگران حاصل نشده است. این اقدام باسمه‌ای و تشریفاتی باعث کاهش قدرت خرید کارگران در اردیبهشت ۱۴۰۴ شده است. قدرت خرید آنان حتی از اسفند ۱۴۰۳ کمتر شده است. این وضعیت ناشی از شکاف عمیقی است که رسانه‌های حکومتی نیز به آن اعتراف می‌کنند. فاصله‌یی که بین دستمزد کارگران و سبد معیشت به بیش از ۱۰ تا ۱۵میلیون تومان می‌رسد. این شکاف، همراه با تورم سنگین اواخر سال ۱۴۰۳ و عدم کاهش قیمت مایحتاج ضروری، دستمزد کارگران را به حدی ناکافی کرده که تنها برای پوشش ۲هفته از هزینه‌های ماهانه کفایت می‌کند
این وضعیت معیشت کارگران را زیر سؤال برده و به مشقات گوناگون در زندگی آنان منجر شده است. در روز جهانی کارگر، کارگران ایران بیش از هر روز دیگر زخم‌های جانکاه نابرابری طبقاتی را در جسم و جان خود احساس می‌کنند. کارگران ایرانی، به‌جای جشن گرفتن دست‌آوردهایشان، ناچارند برای ابتدایی‌ترین حقوق خود، یعنی دستمزدی متناسب با هزینه‌های زندگی، مبارزه کنند.